Op woensdag rijden we in 6 uur van Zell naar Oberstdorf in de Algau, Beieren. We zijn beide een beetje moe van de rit, dus als we aankomen rusten we even uit. Rond een uur of 6 wandelen we naar de Oberstdorfer Dampfbierbrauerei. Tijdens de wandeling herkennen we het stadje van vorig jaar. We lopen dus makkelijk naar de brouwerij waar een rij voor de deur staat. Gelukkig is er buiten veel plek en worden we in een rustig hoekje neergezet. Even later komen er andere mensen bij ons aan tafel zitten. We keuvelen wat, Pat eet een broodzeit en Syl Spatzle, het eten is er zeer goed. Pat knutselt z'n nieuwe Google kastje aan de TV zodat we de documentaire van Wham kunnen kijken in ons kleine maar vriendelijke kamertje.
Bij de accommodatie zit zowaar ontbijt waar we 's morgens gebruik van maken. We hebben niet veel plannen, dus 's morgens maken we spontaan een wandelinkje van 5KM vanuit ons huis, we zitten direct in het Alpen landschap. 'S middags lunchen we met een enorme kom goulashsoep in een biergarten en later gaan we lekker shoppen. Al met al een rustig dagje waarop we het extra relaxed aan doen in dit gezellige toeristische Alpen stadje.
Als we vrijdag ochtend van het ontbijt hebben genoten stappen we in de auto naar de Riedbergpass. Deze bergpas hebben we vorig jaar bij toeval ontdekt, we wisten niet eens dat Duitsland een bergpas heeft. Via veel bochtjes en van die oeee en aaaa uitzichten gaan we de pas over op 1420 meter. Ergens op de pas parkeren we de auto en maken een wandeling naar een waterval. De wandeling is slechts 5KM, maar vanwege de stijging van 222 meter en een fiks steile, rotsige afdaling doen we er toch bijna 2 uur over, da's weer even wennen. De waterval komt van een steile rotswand loodrecht naar beneden suizen, een mooi gezicht. Al zwetend beginnen we aan de lunch in het Schwabenhof. Een heerlijke lunch met uitzicht over de Duitse Alpen. We rijden verder, de Oostenrijkse grens over. In Egg doen we boodschappen, voor Pat vieze stinkkaas en voor Syl salami. De lunch was voldoende zodat er vanavond niet gekookt hoeft te worden, broodjes daarvoor in de plaats. Via de Hochtannbergpass rijden we verder naar Schröcken en ons einddoel Warth. Boven Schröcken loopt een heel bijzondere bergweg. Omdat de bergen hier zo steil zijn hangt de weg áán de berg, dat is op zich niet zo vreemd. Wat wel vreemd is, is dat er een haarspeldbocht buiten de berg hangt. Vanuit het dal zie je de bocht vrijwel los aan de berg hangen, best eng.
Onderweg krijgen we te horen dat de deur van het Penthouse in Warth open staat, ze komen ons niet begroeten omdat we hier al 2x eerder zijn geweest. De auto wordt in de garage geparkeerd en het huis is in een mum van tijd ingericht. De broodjes voor de volgende dag zijn besteld, dus tijd om te relaxen. We beginnen aan de Hunger Games serie, het is jaren geleden dat we die hebben gezien.
We slapen als roosjes, ondanks dat het bed kapot is. De volgende ochtend nemen we de schade op en het blijkt dat er wel 8 latten niet meer in de bodem zitten. We wisselen de lattenbodem met de logeerkamer, pragmatisch opgelost dus. Er worden broodjes gesmeerd waarna we naar de Steffisalpbahn wandelen. Dit is de enige lift die open is in Warth, bij het Penthouse zit een liftpas voor de hele week. We willen naar Bodenalpe lopen, deze keer 6,5KM. Onderweg maken we een kort uitstapje naar de Wannenkopf. Een 'klein' bultje met mooi uitzicht over het Lechdal en het skidorp Lech onder ons. We zien ineens een steenarend opvliegen, het enorme dier cirkelt boven ons hoofd waardoor we het goed kunnen zien. Even later vliegt er nog een op, het is blijkbaar een paartje, een heel mooi gezicht. Tijdens de wandeling worden we getrakteerd op mooie vergezichten en heel veel bergtoppen om ons heen. Wat verder beneden komen we langs een stokoude boerderij met een eigen kerkje. Als we bij de Bodenalpe aankomen blijkt de bus net vertrokken. Dat wordt een half uur wachten in de warmte. Maar als de bus er eenmaal is zijn we snel weer in ons comfortabele appartement. Er wordt F1 gekeken, we eten wat bij het Tiroler Hof en 's avonds kijken we het tweede deel van de Hunger Games.
Op zondag rijden we naar de Hochtannbergpass, niet ver van ons huis. We willen naar de Widderstein Hutte lopen. Volgens de kaart is het een hele klim, zo'n 350 meter. We beginnen er rustig aan, dat moet ook wel want het zonnetje schijnt al behoorlijk heftig. De route gaat zo'n beetje recht de berg op en is voor het grootste deel behoorlijk steil, we stijgen alleen maar. Na een uur lukt het ons om de hut te bereiken op 2009 meter. We zijn best trots op onszelf, vooral omdat het pas de tweede dag in de bergen is. Na wat gedronken en gerust te hebben gaan we verder. We zijn in de veronderstelling dat het via een andere route 45 minuten lopen is naar de auto. Na 45 minuten, met ook nog wat klimmeters zijn we pas halverwege. Het valt ons op dat vrijwel iedereen hier van die wandelstokken gebruikt, we gaan eens uitzoeken wat het voordeel hiervan is. Na nog eens 45 minuten zijn we bijna beneden en wandelen terloops nog een groep mannen voorbij. Blijkbaar vinden ze dat we snel lopen want ze beginnen te roepen dat we op de snelle baan lopen ofzoiets. Nou is het Vorarlbergs dialect werkelijk onverstaanbaar, maar soms pikken we er iets zinnigs uit. Als we in de auto zitten besluiten we naar de Steffisalpbahn te rijden, er is nog een parkeerplek gelukkig. We nemen de lift naar boven, wandelen een stuk naar beneden en nemen plaats op het terras met uitzicht over Warth, de Biberkopf en andere bergpieken. Een prima plek voor een late lunch lijkt ons. Om terug te komen bij de auto, moeten we eerst weer een stuk omhoog lopen om daarna de lift naar beneden te nemen. Dit lijken ons voorlopig wel genoeg hoogtemeters. We gaan relaxen in ons Penthouse.
Paßt!
.png){kind=small}
.png)
